İnsan diyorum,çok kitap okuyunca tüm romanların kahramanı gibi mi oluyordu?

Hastalandığında Dokuzuncu Hariciye Koğuşu'ndaki adı geçmeyen çocuk gibi mesela?

Aşk acısı çektiğinde Genç bir Werther mi oluyordu; ruhuna mavi ceket sarı pantolon giydirip?

Vicdan azabı çekmesi gerekirken bazen, fütursuzca bir vicdan rahatlığı yaşadığında Raskalnikov; haksızlığa uğradığında yahut haksızlık ettiğinde Ömer Seyfettin'in Kaşağı'sındaki Ömer ile Hasan mı?..

Bir çocuğun gözüyle Dünya'yı görmek istediğinde Exupery'nin Küçük Prensi'ni mi buluyordu ruhunda?

Tek başına okumayı söker gibi diktiğinde bir yamayı; bahçeye bir portakal ağacı diktiğinde sonra... Ve sonra yaşından büyük şarkılar söylediğinde Şeker Portakalı'nın Zeze’si mi oluyordu birden?

Herkesten farklı olduğunda,rutin işlerin dışına çıktığında ve aştığında kendini Martı Jonathan Livingston; idealleri uğruna çıkarlarını göz etmeksizin cesurca kendini anlatmak istediğinde Martın Eden mı?

Mazlumları koruyup kötülere karşı savaştığında ama sürekli yıkıldığında,yıkılıp kalktığında kendi hayatının Don Kişot’u mu oluyordu?

Zenginden alıp fakire verdiğinde,kanunsuz cömertliğinde Robin Hood,

Bazı şeylerin ardındaki sır perdelerini merak ettiğinde Sherlock Holmes mu ?

Gururuna yenildiğinde Nastasta mı oluyordu Dostoyevski’nin Budalası’ndan?



Tembelliğe meylettiğinde bir Oblomov; aydınlanmak için dibe vurmak gerektiğini fark ettiğinde Dövüş Kulübü’nden Tyler Durden mı?

Birilerinin hayatının anlamını yüklediği bir aşk kahramanı olmak istediğinde Sabahattin Ali’nin Kürk Mantolu Madonna’sı Maria Puder mi oluyordu?

"Hayatlarıyla yanlış olanların ölümleriyle doğru olmalarına imkan var mıdır?" düsturuna kapılmaya başladığında kendini Oğuz Atay’ın Tutunamayanlar’ındaki Selim Işık mı sanıyordu?..

Bazen insanın kendi susuyordu da okuduğu tüm romanlardaki o kahramanlar mı konuşuyordu onun yerine?Acısını onlar mı çekiyordu, yarasını onlar mı tuzluyor; derdine derman olup onun yerine haykırıyordu?


Bütün diyorum bu romanlar...Bütün bu romanlar...İyi ki diyorum ama iyi ki varlar...İnsan nasıl ki hayattaki her şeyi kendi yaşayarak tecrübe edemiyor; Dünya'nın her yerini gezip farklı bakış açıları kazanamıyor hemen öyle; ama bir kitap okuyor,bir daha okuyor ve bir daha okuyor.İşte tüm bu kitaplarla ömrü hayatında yaşamayacağı tecrübeleri yaşıyor.

İnsan diyorum empati kurmayı öğreniyor diğerlerinin yerine...Onlar gibi bakmayı öğreniyor yaşanılan çok şeye.İnsan diyorum iyi ki okuyor.Ve tüm romanların yazarları iyi ki yazıyor!