Daha büyümeden kocaman olmuş bir çocuk gördüm…Şahit oldum ki ne şahitlik…Dondum…Daha yaşı 10…
Yolda  karşılaşınca arkadaşının annesine ‘’Tutmayın beni daha yemek yapacağım.’’ diye

büyümüş bir eda ile cevap veren bir kız çocuğu…Dünkü çocuk daha…
Daha dünkü masum çocuk…

    Her yazılı sonrası kağıtları okurken sıra onun kağıdına gelince kahroluyorum…Okuyorum okuyorum…
 Okudukça sınavda verdiği doğru cevapları değil onun hayatının masumluğunun,güzelliğinin doğrularını okuyorum ve verdiği her  yanlış cevapta onun yanlışlarını değil hayatın ona yaptığı yanlışları okuyorum….Hem okuyorum hem ağlıyorum…Hem ağlıyorum  hem  okuyorum…Yüreğime içimde daha ne kadar düğümleneceğini bilmediğim bir iplik doluyorum.

   Annesiz olmak diyorum bu yaşta….Böylesine bir anda büyümek mi demek?Ama nasıl büyüdüğünü bilmemek…
Kimsenin onun yüreğine dokunayamacak kadar aciz olduğunu bilememek….Şefkat beklemek…
Sevgi beklemek ama bunu üstü kapalı tutmak, hiç göstermemek…

  Acaba öğretmeninin onu ne kadar ama ne kadar çok sevdiğini biliyor mudur?

  Hani diyor ya Nurullah Genç,’’ Daha dokunmadan kurudu irem,çöllere bir türlü yağamıyorum.’’

O kocaman yürekli yavrunun yüreğine yağamıyorum ve bu bana hayatımda tatmadığım bir ızdırabı tattırıyor ve o siyah

gözleriyle bana her baktığında ....
ben.... 
bu yerlere sığamıyorum…